បាបវគ្គវណ្ណនា

៩. បាបវគ្គ

១១៦.  អភិត្ថរេថ កល្យាណេ, បាបា ចិត្តំ និវារយេ;

ទន្ធំ ហិ ករោតោ បុញ្ញំ, បាបស្មិំ រមតី មនោ។

បុគ្គលគូរប្រញាប់ប្រញាល់ធ្វើអំពើល្អ គួរឃាត់ចិត្តចាកបាប ព្រោះថាកាលបើបុគ្គល​ធ្វើ​បុណ្យ​យឺតយូរ ចិត្តរមែងត្រេតអរក្នុងបាប។

១១៧. បាបញ្ចេ បុរិសោ កយិរា, ន នំ កយិរា បុនប្បុនំ;

ន តម្ហិ ឆន្ទំ កយិរាថ, ទុក្ខោ បាបស្ស ឧច្ចយោ។

បើបុរសធ្វើបាប កុំធ្វើបាបនោះរឿយ​ៗឡើយ កុំគប្បីធ្វើសេចក្ដីពេញចិត្តក្នុងបាបនោះ ​ការសន្សំបាប តែងនាំសេចក្ដីទុក្ខមកអោយ។

១១៨.                                  បុញ្ញញ្ចេ បុរិសោ កយិរា, កយិរាថេនំ  បុនប្បុនំ;

តម្ហិ ឆន្ទំ កយិរាថ, សុខោ បុញ្ញស្ស ឧច្ចយោ។

បើបុគ្គលធ្វើបុណ្យ គួរធ្វើបុណ្យនោះអោយរឿយៗ គួរធ្វើសេចក្ដីពេញចិត្តក្នុងបុណ្យ​នោះ​ ការសន្សំបុណ្យតែងនាំសេចក្ដីសុខមកអោយ។

១១៩.                                  បាបោបិ បស្សតិ ភទ្រំ, យាវ បាបំ ន បច្ចតិ;

យទា ច បច្ចតិ បាបំ, អថ បាបោ បាបានិ បស្សតិ។

បាបមិនទាន់អោយផលត្រឹមណា មនុស្សបាបក៏នៅឃើញតែសេចក្ដីចំរើនត្រឹមណោះ លុះ​កាល​ណា បាបអោយផល មនុស្សបាបទើបឃើញបាប ក្នុងកាលនោះ។

១២០.                                  ភទ្រោបិ បស្សតិ បាបំ, យាវ ភទ្រំ ន បច្ចតិ;

យទា ច បច្ចតិ ភទ្រំ, អថ ភទ្រោ ភទ្រានិ  បស្សតិ។

អំពើល្អមិនទាន់អោយផលត្រឹមណា មនុស្សល្អ នៅឃើញតែបាបត្រឹមណោះ លុះកាលណា អំពើល្អអោយផល មនុស្សល្អទើបឃើញល្អក្នុងកាលនោះ។

១២១.                                  មាវមញ្ញេថ បាបស្ស, ន មន្តំអាគមិស្សតិ;

ឧទពិន្ទុនិបាតេន, ឧទកុម្ភោបិ បូរតិ;

អាបូរតិ ពាលោ បាបស្ស, ថោកំ ថោកំបិអាចិនំ។

បុគ្គលមិនគួរមើលងាយបាបថាមានប្រមាណតិច នឹងមិនអោយផលដូច្នេះឡើយ ប្រៀប​ដូច​ក្អមទឹករមែងពេញបានដោយដំណក់ទឹកដែលធ្លាក់ចុះ យ៉ាងណា បុគ្គលពាល កាលសន្សំបាប សូម្បីបន្ដិចម្ដងៗ គង់ពេញដោយបាប យ៉ាងនោះដែរ។

១២២.                                 មាវមញ្ញេថ បុញ្ញស្ស, ន មន្តំ អាគមិស្សតិ;

ឧទពិន្ទុនិបាតេន, ឧទកុម្ភោបិ បូរតិ;

អបូរតិ ធីរោ បុញ្ញស្ស, ថោកំ ថោកំ បិ អាចិនំ។

បុគ្គល ​មិនគួរមើលងាយបុណ្យថាមានប្រមាណតិច នឹងមិនអោយផលដូច្នេះឡើយ ប្រៀប​ដូចក្អបទឹក រមែងពេញបានដោយដំណក់ទឹកដែលធ្លាក់ចុះ យ៉ាងណា អ្នកមានប្រាជ្ញា កាល​សន្សំបុណ្យបន្ដិចម្ដងៗ គង់ពេញបានដោយបុណ្យយ៉ាងនោះ។

១២៣.                                 វាណិជោវ ភយំ មគ្គំ, អប្បសត្ថោ មហទ្ធនោ;

វិសំ ជីវិតុកាមោវ, បាបានិ បរិវជ្ជយេ។

បុគ្គលគួរចៀសវាងបាបទាំងឡាយ អោយដូចពាណិជ ដែលមានទ្រព្យច្រើន តែមានគ្នាតិច ចៀសវាងផ្លូវគួរខ្លាច ឬដូចជាបុគ្គលប្រាថ្នារស់នៅ ចៀសវាងថ្នាំពិសដូច្នោះដែរ។

១២៤.                                  បាណិម្ហិ ចេ វណោ នាស្ស, ហរេយ្យ បាណិនា  វិសំ;

នាព្វណំ វិសមន្វេតិ, នត្ថិ បាបំ អកុព្វតោ។

បើដំបៅមិនមានក្នុងបាតដៃទេ បុគ្គលគប្បីនាំយកថ្នាំពិសដោយបាតដៃ ថ្នាំពិសតែងមិន​ជ្រាបចូលទៅកាន់បាតដៃដែលគ្មានដំបៅ យ៉ាងណា បាបរមែងមិនមានដល់បុគ្គលអ្នកមិនធ្វើ យ៉ាងនោះឯង។

១២៥.       យោ អប្បទុដ្ឋស្ស នរស្ស ទុស្សតិ, សុទ្ធស្ស បោសស្ស អនង្គណស្ស;

តមេវ ពាលំ បច្ចេតិ បាបំ, សុខុមោ រជោ បដិវាតំវ ខិត្តោ។

បុគ្គលណាប្រទូស្ដចំពោះអ្នកមិនប្រទូស្ដតប ជាសត្វស្អាត មិនមានកិលេសដូចជាទីទួល បាបរមែងត្រឡប់មករកបុគ្គលពាលនោះវិញដូចធូលីល្អិត ដែលបុគ្គលបាច​ទៅកាន់ទី​ច្រាស​ខ្សល់។

១២៦.                                  គព្ភមេកេ ឧប្បជ្ជន្តិ, និរយំ បាបកម្មិនោ;

សគ្គំ សុគតិនោ យន្តិ, បរិនិព្ពន្តិ អនាសវា។

ជនពួកខ្លះ កើតក្នុងគត៌មនុស្ស ពួកអ្នកមានអំពើអាក្រក់ទៅកាន់នរក ពួកអ្នកមានគតិល្អ ទៅកាន់ឋានសួគ៌ ពួកអ្នកមិនមានអាសវៈបរិព្វាន។

១២៧.                                 ន អន្តលិក្ខេ ន សមុទ្ទមជ្ឈេ, ន បព្វតានំ វិវរំ បវិសំ ;

ន វិជ្ជតី សោ ជគតិប្បទេសោ, យត្ថដ្ឋិតោ មុច្ចេយ្យ បាបកម្មា។

បុគ្គលអ្នកធ្វើបាបកម្មហើយ ទោះបីចូលទៅឰដ៏អាកាស ក្នុងកណ្ដាលសមុទ្រ កាន់ចន្លោះ​ភ្នំទាំងឡាយ ក៏មិនគប្បីរួចចាកបាបកម្ម ព្រោះប្រទេសលើផែនដី ដែលបុគ្គលឋិតនៅហើយ គប្បីរួចចាបបាបកម្មបាន ទោះមិនដែលមានឡើយ។

១២៨.                                  ន អន្តលិក្ខេ ន សមុទ្ទមជ្ឈេ, ន បព្វតានំ វិវរំ បវិស្ស;

ន វិជ្ជតី សោ ជគតិប្បទេសោ, យត្ថដ្ឋិតំ នប្បសហេយ្យ មច្ចុ។

បុគ្គលទៅឰដ៏អាកាស ក្នុងកណ្ដាលសមុទ្រ កាន់ចន្លោះនៃភ្នំទាំងឡាយ ក៏មិនរួចចាកសេចក្ដី​សា្លប់បាន ព្រោះប្រទេសលើផែនដី ដែលបុគ្គលឋិតនៅហើយ សេចក្ដីស្លាប់គ្រប​សង្កត់មិន​បាននោះ មិនដែលមានឡើយ។

បាប​វគ្គវណ្ណនា និដ្ឋិតា ។