សុខវគ្គវណ្ណនា

១៥. សុខវគ្គ

១៩៧.             សុសុខំ វត ជីវាម,                     វេរិនេសុ អវេរិនោ;

វេរិនេសុ មនុស្សេសុ,                  វិហរាម អវេរិនោ។

យើងជាអ្នកមិនមានពៀរ រស់នៅជាសុខពិត ក្នុងពួកមនុស្សមានពៀរ កាលពួកមនុស្សមាន​ពៀរ យើងជាអ្នកមិនមានពៀរ។​

១៩៨.             សុសុខំ វត ជីវាម,                     អាតុរេសុ អនាតុរា;

អាតុរេសុ មនុស្សេសុ,                វិហរាម អនាតុរា។

យើងជាអ្នកមិនមានសេចក្ដីក្ដៅក្រហាយ(ដោយកិលេស)រស់នៅជាសុខពិត ក្នុងពួក​មនុស្ស​មានសេចក្ដីក្ដៅក្រហាយ កាលពួកមនុស្សមានសេចក្ដីក្ដៅក្រហាយ យើង​ជាអ្នក​មិន​មាន​សេចក្ដីក្ដៅក្រហាយ។

១៩៩.             សុសុខំ វត ជីវាម,                     ឧស្សុកេសុ អនុស្សុកា;

ឧស្សុកេសុ មនស្សេសុ,            វិហរាម អនុស្សុកា។

យើងជាអ្នកមិនមានសេចក្ដីខ្វល់ខ្វាយក្នុងការស្វែងរក រស់នៅជាសុខពិត ក្នុងពួកមនុស្ស​មាន​សេចក្ដីខ្វល់ខ្វាយ កាលពួកមនុស្សមានសេចក្ដីខ្វល់ខ្វាយ យើង​ជាអ្នកមិន​មានសេចក្ដី​ខ្វល់​ខ្វាយ។

២០០.             សុសុខំ វត ជីវាម,                     យេសន្ធោនត្ថិ កិញ្ចនំ;

បីតិភក្ខា ភវិស្សាម,                  ទេវា អាភស្សរា យថា។

យើងមិនមានកង្វល់តែងរស់នៅជាសុខពិត(ព្រោះ)យើងមានបីតិជាអាហារ ដូចពួកទេវតាជាន់ អភស្សរៈ។

២០១.             ជយំ វេរំ បសវតិ,                       ទុក្ខំ សេតិ បរាជិតោ;

ឧបសន្តោ សុខំ សេតិ,               ហិត្វា ជយបរាជយំ។

បុគ្គលអ្នកឈ្នះតែងរងនៅពៀរ បុគ្គលអ្នកចាញ់តែងដេកជាទុក្ខ ចំណែកបុគ្គលលះបង់ការឈ្នះ នឹងការចាញ់ហើយ ជាអ្នកស្ងប់រម្ងាប់ ទើបដេកជាសុខ។

២០២.             នត្ថិ រាគសមោ អគ្គិ,  នត្ថិ ទោសសមោ កលិ;

នត្ថិ ខន្ធសមា ទុក្ខា,       នត្ថិ សន្តិបរំ សុខំ។

ភ្លើងស្មើដោយរាគៈមិនមាន ទោសកំហុសស្មើដោយទោសៈមិនមាន ទុក្ខទាំងឡាយ​ស្មើ​ដោយ​ខន្ធមិនមាន សុខក្រៅពីសេចក្ដីស្ងប់មិនមាន។

២០៣.                        ជិឃច្ឆាបរមា រោគា,        សង្ការា បរមា ទុខា;

ឯតំ ញត្វា យថាភូតំ,       និព្វានំ បរមំ សុខំ។

សេចក្ដីស្រេកឃ្លានជារោគយ៉ាងក្រៃលែង សង្ខារទាំងឡាយ​ជាទុក្ខយ៉ាងក្រៃលែង​ (អ្នក​ប្រាជ្ញ)​ដឹង​ច្បាស់សេចក្ដីនុ៎ះ តាមពិតហើយ(រមែងធ្វើអោយច្បាស់)នូវព្រះនិព្វានជាសុខយ៉ាង​ក្រៃ​លែង។

២០៤.             អារោគ្យបរមា លាភា,     សន្តុដ្ឋិបរមំ ធនំ;

វិស្សាសបរមា ញាតី ,      និព្វានំ បរមំ សុខំ។

លាភមានការមិនមានរោគជាយ៉ាងក្រៃលែង ទ្រព្យមានសេចក្ដីសន្ដោសជាយ៉ាងក្រៃលែង ញាតិ​មាន​សេចក្ដីស្និទ្ធស្នាលជាយ៉ាងក្រៃលែង ព្រះនិព្វានជាសុខយ៉ាងក្រៃលែង។

២០៥.             បវិវេករសំ បិត្វា,   រសំ ឧបសមស្ស ច;

និទ្ទរោ ហោតិ និប្បាបោ,            ធម្មបីតិរសំ បិវំ។

ភិក្ខុផឹករស់វិវេកផង រសព្រះនិព្វានផង ជាទីរម្ងាប់កិលេសផង ផឹករសបីតិដែលកើតអំពីធម៌ផង ទើបជាអ្នកមិនមានសេចក្ដីក្រវល់ក្រវាយ មិនមានសេចក្ដីសៅហ្មងឡើយ។

២០៦.             សាធុ ទស្សនមរិយានំ,    សន្និវាសោ សទា សុខោ;

អទស្សនេន ពាលានំ,      និច្ចមេវ សុខី សិយា។

ការចួបប្រទះព្រះអរិយបុគ្គលទាំងឡាយជាការល្អ ការនៅរួមជាមួយព្រះអរិយបុគ្គលទាំងឡាយ ជាហេតុអោយកើតសេចក្ដីសុខសព្វកាល បុគ្គលគប្បីមានសេចក្ដីសុខអស់កាលជានិច្ចបាន ព្រោះមិនចួបប្រទះបុគ្គលពាលទាំងឡាយ។

២០៧.                        ពាលសង្គតចារី ហិ,                  ទីឃមទ្ធាន សោចតិ;

ទុក្ខោ ពាលេហិ សំវាសោ,       អមិត្តេនេវ សព្វទា;

ធីរោ ច សុខសំវាសោ,               ញាតីនំវ សមាគមោ។

បុគ្គលអ្នកប្រព្រឹត្តសមគប់ដោយជនពាល រមែងសោកស្ដាយអស់កាលយូរអង្វែង ការនៅរួមជាមួយនឹងជនពាល រមែងជាទុក្ខក្រៃលែង ដូចការនៅរួមជាមួយសត្រូវ ចំណែកខាងការនៅរួមនឹងធីរជនរមែងជាសុខ ដូចការចួបជុំនៃញាតិទាំងឡាយ។

២០៨.             តស្មា ហិ ធីរញ្ច បញ្ញញ្ច ពហុស្សុតញ្ច, ធោរយ្ហសីលំ វតវន្តមរិយំ; តំ តាទិសំ សប្បុរិសំ សុមេធំ, ភជេថ នក្ខត្តបថំវ ចន្ទិមា ។

ព្រោះហេតុនោះឯង បុគ្គលគួរសេពគប់សប្បុរសជាអ្នកមាំមួនផង មានបញ្ញាផង មានសេចក្ដី​ចេះដឹងច្រើនផង មានកិរិយានាំទៅនូវធុរៈជាប្រក្រតីផង មានសីលវ័តនឹងធុតង្គវត្តផង ជា​អ្នកឆ្ងាយចាកកិលេសផង មានបញ្ញាល្អផង ប្រាដកដូច្នោះ ៗ អោយដូចព្រះចន្ទគប់នូវផ្លូវ​នក្ខត្តឫក្ស។

សុខវគ្គវណ្ណនា និដ្ឋិតា។