អរហន្តវគ្គវណ្ណនា

៧. អរហន្តវគ្គ

៩០.                 គតទ្ធិនោ វិសោកស្ស, វិប្បមុត្តស្ស សព្វធិ;

សព្វគន្ថប្បហីនស្ស, បរិឡាហោ ន វិជ្ជតិ។

សេចក្ដីក្ដៅក្រហាយ រមែងមិនមានដល់លោកអ្នកមានផ្លូវឆ្ងាយដើរដល់ហើយ

មិនមានសេចក្ដីសោក រួចស្រឡះចាកធម៌ទាំងពួងមានកិលេសជាគ្រឿងចាក់ស្រះទាំងពួងលះបង់ហើយ។

៩១.                 ឧយ្យុញ្ជន្តិ សតីមន្តោ, ន និកេតេ រមន្តិ តេ;

ហំសាវ បល្លលំ ហិត្វា, ឱកមោកំ ជហន្តិ តេ។

ព្រះខីណាស្រពទាំងឡាយមានស្មារតី រមែងខ្វលខ្វាយ រមែងត្រេកអរក្នុង​ទី​នៅអាស្រ័យ លោកលះបង់ចោលស្រឡះនូវអាល័យទាំងអស់ ដូចហង្សលះបង់ភក់​ហើរទៅ ដូច្នោះ។

៩២.                 យេសំ សន្និចយោ នត្ថិ, យេ បរិញ្ញាតភោជនា;

សុញ្ញតោ អនិមិត្តោ ច, វិមោក្ខោ យេស គោចរោ;

អាកាសេ វ សកុន្តានំ, គតិ តេសំ ទុរន្នយា។

ពួកជនណា មិនមានសេចក្ដីសន្សំ ពួកជនណា កំណត់ដឹងភោជនហើយ ជនណាមានសុញ្ញតវិមោក្ខ អនិមិត្តវិមោក្ខនិងអប្បណិហិតវិមោក្ខជាគោចរ គតិគឺដំណើររបស់ពួកជននោះ ៗ គេកម្រដឹងបាន ដូចដំណើរនៃពួកសត្វស្លាបឰដ៏អាកាស ដូច្នោះ។

៩៣.                យស្សាសវា បរិក្ខីណា, អាហារេ ច អនិស្សិតោ;

សុញ្ញតោ អនិមិត្តោ ច, វិមោក្ខោ យស្ស គោចរោ;

អាកាសេ វ សកុន្តានំ, បទំ តស្ស ទុរន្នយំ។

ជនណាអស់អាសវៈហើយ ទាំងមិនអាស្រ័យ(តណ្ហានិងទិដ្ឋិ)ក្នុងអាហារ ជនណាមានសុញ្ញតវិមោក្ខ អនិមិត្តវិមោក្ខនិងអប្បណិហិតវិមោក្ខជាគោចរ ដំណើរ​របស់​ជននោះ គេកម្រដឹងបាន ដូចដំណើរនៃពួកសត្វស្លាបឰដ៏អាកាស ដូច្នោះ។

៩៤.     យស្សិន្ទ្រិយានិ សមថង្គតានិ, អស្សា យថា សារថិនា សុទន្តា;

បហីនមានស្ស អនាសវស្ស, ទេវាបិ តស្ស បិហយន្តិ តាទិនោ។

ឥន្រ្ទិយទាំងឡាយរបស់អ្នកណា ដល់នូវការស្ងប់រម្ងាប់ ដូចសេះដែលនាយសារថីហ្វឹកហ្វឺនរាបហើយ សូម្បីទេវតានិងមនុស្សទាំងឡាយក៏ស្រឡាញ់អ្នកនោះឯង​ដែល​មានមានៈលះបង់ហើយ មិនមានអាសវៈ ជាបុគ្គលមាន​ចិត្តនឹងធឹង​មិន​ញាប់​ញ័រ។

៩៥.                 បថវិសមោ នោ វិរុជ្ឈតិ, ឥន្ទខិលុបមោ តាទិ សុព្វតោ;

រហទោវ អបេតកទ្ទមោ, សំសារា ន ភវន្តិ តាទិនោ។

ភិក្ខុមានចិត្តដូចផែនដី មិនក្រោធ មានវត្តល្អ មានចិត្តនឹងធឹងដូចសសរគោល មាន​ចិត្តថ្លាដូចអង្លង់ប្រាសចាកភក់ សង្សារទាំងឡាយរបស់ភិក្ខុបែបនោះ រមែង​​មិនមាន។

៩៦.                 សន្តំ តស្ស មនំ ហោតិ, សន្តា វាចា ច កម្ម ច;

សម្មទញ្ញា វិមុត្តស្ស, ឧបសន្តស្ស តាទិនោ។

ចិត្តស្ងប់ វាចាស្ងប់និងកាយកម្មស្ងប់ រមែងមានដល់លោកដែលដឹងដោយប្រពៃផុត​ស្រឡះ(ចាករាគាទិក្កិលេស)ជាអ្នកស្ងប់រង្ងាប់ ដូច្នោះ។

៩៧.                អស្សទ្ធោ អកតញ្ញូ ច, សន្ធិច្ឆេទោ ច យោ នរោ;

ហតាវកាសោ វន្តាសោ, ស វេ ឧត្តមបោរិសោ។

នរជនណាមិនជឿអ្នកដទៃផង ស្គាល់ព្រះនិព្វានផង កាត់នូវគ្រឿងតគឺវដ្ដៈផង មានឱកាស​កំចាត់បង់ហើយផង មានសេចក្ដីប្រាថ្នាខ្ជាក់ចោលហើយផង នរជននោះជាឧត្តមបុរស។

៩៨.                 គាមេ វា យទិ វារញ្ញេ, និន្នេ វា យទិ វា ថលេ;

យត្ថ អរហន្តោ វិហរន្តិ, តំ ភូមិរាមណេយ្យកំ។

ព្រះអរហន្ដទាំងឡាយ នៅក្នុងទីណា ទោះជាស្រុកក្ដី ព្រៃក្ដី ទីទាបក្ដី ទីទួលក្ដី ទីនោះឯង ជាភូមិ​ គួរត្រេកអរ។

៩៩.                 រមណីយានិ អរញ្ញានិ, យត្ថ ន រមតី ជនោ;

វីតរាគា រមេស្សន្តិ, ន តេ កាមគវេសិនោ។

ជន(អ្នកស្វែងរកកាម)រមែងមិនត្រេកអរ​ ក្នុងព្រៃដែលគួររីករាយទេ ព្រះខីណាស្រព​ដែល​មានរាគៈទៅប្រាសហើយ ទើបត្រេកអរក្នុងព្រៃនោះ ព្រោះលោក​ជាអ្នក​មិន​ស្វែង​រកកាម។

អរហន្ត​វគ្គវណ្ណនា និដ្ឋិតា ។